Uma Epístola de 'Abduʼl-Bahá referente ao Décimo Segundo Imam

 

Por Abdu'l-Bahá

Em uma Epístola para Ḥájí Ṣadr-i-Hamadání, cujo título é “O Ṣadruʼṣ-Ṣudúr! O pergaminho desenrolado foi lido em voz alta", o Centro da Aliança - exaltado seja Seu louvor - disse:

Quanto à questão do décimo segundo Imam, existe nos aḥadith uma aparente contradição. Em um ḥadith , Muḥammad ibn Ḥasan - a paz esteja com Ele - é considerado o prometido Qáʼim, ainda em outro, é mencionado que a morte desse mesmo Muḥammad ibn Ḥasan precederá o nascimento do esperado Qáʼim no Fim do tempo. Não se pode reconciliar esses dois ahadith, a menos que tenha certeza de que o décimo segundo Imam - o prometido Qáʼim - existiu espiritualmente no Reino de Deus e se manifestou fisicamente, na forma de outra pessoa, na Hora da Revelação. “E não existe coisa alguma cujos tesouros não estejam em Nosso poder, e não vo-la enviamos, senão proporcionalmente.” [Alcorão 15:21]. Aquilo que é manifesto no mundo contingente existiu primeiro no Reino de Deus.

A questão do décimo segundo Imam e do prometido Qáʼim é mencionada em uma cadeia de ahadith altamente questionáveis. Se alguém julgasse a questão com justiça, não daria crédito a nenhuma dessas várias narrativas que se contradizem. Cada um dos santos Imames foi considerado pelos xiitas de Seu tempo como o Qáʼim, e eles aguardaram Sua saída da ocultação. Com o falecimento de Imam Ḥasan ʻAskarí, [11º Imam] os principais teólogos perceberam que o fundamento de esperança para os xiitas logo seriam totalmente destruídos e cairiam em grande desespero. Como esses sacerdotes desejavam preservar essa esperança, eles fizeram alusões, invocaram metáforas, criaram alegorias e ofereceram interpretações. Consequentemente, várias narrativas começaram a surgir, e o fato é que, após o falecimento de Imam Ḥasan ʻAskarí - que a paz esteja com Ele - os xiitas se dividiram em três grupos. Um grupo se agarrou ao ignorante Ja'far, [Jaʻfar-i-Kadhdháb] e felicitou-o por sua adesão ao Imamato. Outro grupo veio a renunciar totalmente à sua crença no papel do Imam. O outro grupo se apegou à crença na ocultação e todos os dias aguardou o surgimento do Qáʼim. Por mil anos eles anteciparam Seu advento e até hoje não se cansaram dessa expectativa fútil.

Deus misericordioso! A aparência de Seu Manifestante é mencionada explicitamente no Alcorão, sem qualquer necessidade de comentário ou interpretação: “E aparecer o teu Senhor, com os Seus anjos em desfile,” [Alcorão 89:22]. E, no entanto, eles consideraram esse assunto com dúvidas, foram perturbados por ele, ofereceram interpretações tênues para explicá-lo e se agarraram a narrativas que acabaram por causar confusão e vacilação. Eles consideram essas narrativas como o Texto explícito e as usam para se opor a qualquer pessoa que discorde delas. Que tolice, que tolice se apoderou dessas pessoas, e que estupidez elas demonstram! Quão totalmente perdidos estão em seu erro! Saudações e louvores estejam sobre ti.

Uma versão digitada do texto persa completo desta epístola aparece abaixo.

در لوح حاجی صدر همدانی که عنوانش ای صدر الصدور رقّ منشور قرائت گشت می‌باشد مرکز ميثاق جلّ ثنائه فرموده‌اند

امّا مسئله امام دوازدهم چون در نفس احاديث ائمّه بحسب ظاهر مناقشه واقع، در جائی محمّد بن الحسن عليه السلام را نفس قائم موعود شمردند، و در جائی ديگر و حديثی ديگر وفات محمّد بن الحسن عليه السلام و تولّد قائم منتظر را در آخر الزمان بيان می‌فرمايند. پس بجهت توافق بين دو حديث چاره از برای نفسی نه مگر آنکه تيقّن نمايد که امام دوازدهم قائم موعود در حيّز ملکوت روحاً موجود بود و در يوم ظهور جسماً مشهود گشت باين تجسّم شخصی ثانی گشت. وَإِن مِّن شَيْءٍ إِلَّا عِندَنَا خَزَائِنُهُ وَ مَا نُنَزِّلُهُ إِلَّا بِقَدَرٍ مَّعْلُومٍ. آنچه در حيّز ملک ظاهر گردد اوّل در حيّز ملکوت بوده و حکم وجود داشت. اين مسئله امام دوازدهم و قائم موعود در احاديث مسلسله بسيار متزلزل است. اگر نفسی انصاف داشته باشد هيچيک از اين روايات مختلفه متباينه متعارضه را اعتماد ننمايد. حضرات شيعيان هر يک از ائمّه اطهار را در يومش قائم می‌دانستند و منتظر خروج او بودند. بعد از حضرت امام حسن عسکری رؤسا ملاحظه کردند بنياد اميد شيعيان بکلّی ويران خواهد شد و مأيوس و مضمحل خواهند گشت. خواستند بوسيله‌ای نگهداری کنند لهذا کنايه و استعاره و مجاز و تأويل بکار برده و روايات مختلفه پديدار شد و حقيقت حال اينست که شيعيان بعد از امام حسن عسکری عليه السلام سه قسم شدند. قسمی بامامت جعفر نادان تشبّث نمودند و او را تهنيت و تبريک بامامت گفتند. و قسمی بکلّی منصرف شدند. و قسمی ديگر بغيبوبت تشبّث نمودند و هر روز منتظر خروج بودند. هزار سال است که انتظار می‌کشند و هنوز کلال و ملال نياورده‌اند. سبحان الله ظهور حقّ با وجود آنکه بنصّ صريح من دون تفسير و تأويل منصوص قرآن است، قوله تبارک و تعالی: «وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفّاً صَفّاً» در اين شبهه نمايند و تزلزل بنمايند و تأويل رکيک کنند و برواياتی که در نهايت تزلزل است تشبّث نمايند و نصّ صريح گمارند و بآن معارضه کنند. اين چه بلاهت است و نادانی و اين چه حماقت و سرگردانی. و عليک التحيّة و الثّناء ع ع